Derde week

Eerst wil ik jullie laten weten, dat Annet haar baby heeft gekregen. Ze dacht, dat ze nog 6 weken moest, maar vrijdag, na een bezoek aan het ziekenhuis kwam ze erachter dat ze al uitgerekend was. Dus dat was schrikken. We hadden nog niet alle spulletjes bij elkaar. Ze ligt in het ziekenhuishemd en komt vandaag thuis. Ik ga er vanmiddag naartoe. Moeder en kind maken het goed. Berit noemt mij nu " oma Tineke". Ik zat gisteren in de bus onderweg naar een achteraf bergdorpje Isagwa, toen ik gebeld werd door Berit. We zitten nu in het internetcafe in Iringa, een uur rijden met de Daladala. We, Jos en Irma en ik, genieten hier van een echte cappuccino en chocolade cake. Wat is dat genieten zeg!!!!! Jos en Irma zijn een Nederlands echtpaar uit de buurt van Nijmegen. Zij zijn hier voor de tweede keer en willen kijken of ze voor goed hier naartoe willen emigreren en kijken wat ze voor de weeskinderen kunnen betekenen.
Het bergdorpje gisteren was een hele belevenis. De reis erheen was ongelofelijk , door zandbergweggetjes , waar wij voor geen geld doorheen zouden rijden. Ik denk dan meer aan zo'n Dakar- rit, alleen was dit met een Daladala. We dachten echt dat we door de bodem gingen.
We werden allerhartelijkst verwelkomd helemaal op de top van de berg door wel honderdvijftig kinderen. En wat het eerste opviel was , dat deze kinderen zo'n ontzettend vieze kleren aanhadden.de verklaring hiervoor is, dat het water hier super schaars is, omdat deze mensen uren de berg op en af moeten voor water. Het is een van de stammen , die het vredelievendst zijn. Ik denk, omdat ze zo op elkaar aangewezen zijn. Wij zijn hiernaar toe kunnen gaan, omdat zij een vriendschapsband hebben met het IOP. Verschillende wezen zijn in het weeshuis opgenomen. Ik bedenk me, dat doordat ik hier in het IOP ben , ik heel veel van het echte Africa te zien en te beleven krijg. Dit is niet mogelijk, wanneer je toerist bent. Volgende week ga ik een dag dagje in een Afrikaans gezin meedraaien. Water halen, hout sprokkelen en koken op een houtvuur.