Eerste week

Vertrek:

Nadat Huub, Anne en Roy me hebben uitgezwaaid bij de gate van het vliegveld van Keulen, zit ik te wachten voordat ik in het vliegtuig kan. Ik had al tranen bij het afscheid, maar nu stroomden de tranen nog meer. Maar nu van geluk, ik ben zo dankbaar , dat ik in de gelegenheid ben om deze reis te maken en dat mijn gezin en familie zo met me meeleven.
Aankomst in Dar es Salaam:

Gelukkig , ik ben er. De reis met Swiss Air was heel lux. We kregen van alles te eten en te drinken. Op dat moment dacht ik nog , dat het de laatste keer in 6 weken zou zijn , dat ik mijn buik vol kon eten.
Shit!!!!!!!!!!!!!!!. Mijn koffers zijn er niet. De balie , waar ik hiervan melding moet doen is een Afrikaans meisje achter een tafeltje. Gelukkig kan ze een beetje Engels en weet ze meteen wat ze moet doen. Met haar mobieltje heeft ze ze meteen getraceerd. Ze staan nog in Zürich. Door de vertraging van mijn vliegtuig naar Zurich, hadden ze te weinig tijd om ze naar het vliegtuig naar Afrika te brengen. Uiteindelijk zit ik in de taxi van Valencio. Hij is de betrouwbare taxichauffeur, die geregeld is door de vrijwilligers organisatie om mij naar mijn hotel te brengen. Het is een uur rijden door Dar Es Salaam. Het is de eerste schok , die ik ervaar. Het rijden hier is een chaos, rijden zonder licht in het donker, van alle kanten inhalen, brommers,auto's of wat er voor door moet gaan, gemotoriseerde driewielers, alles rijdt door elkaar. En dan steken er steeds mensen over vanuit het donker, want straatverlichting is er niet.

Aangekomen bij mijn hotel wachten er de jongens, met wie ik naar Ilula zou reizen, me op met een grote fles Bier. Dat was een verrassing, want ik dacht thuis mijn laatste glas alcohol gedronken te hebben.
De volgende dag kan ik gelukkig mijn koffers ophalen op het vliegveld.
De dag van de busreis naar Ilula!!!!!!!!!!!

De reis begint om 5.00 uur met Valencio naar het centrale busstation van Dar Es Salaam. Dar heeft 6 miljoen inwoners en één busstation. Ongelofelijk hoe het hier was. Duizenden mensen te voet met koffers op hun hoofd en op karretjes op weg naar een bus. In Tanzania lopen maar een paar geasfalteerde wegen. Tijdens mijn reis, stopte de bus in dorpjes, die niet meer waren, dan hutjes bij elkaar. Maar op de meest afgelegen plekken zie je nog mensen lopen in de verte met iets op hun hoofd op paadjes, die wij alleen kennen als wandelpaadjes in het bos.

Ik was moe , maar ik heb mijn ogen uitgekeken met wat ik allemaal zag. Tot na een uur of vier gereisd te hebben begon de verschrikking. Het was net een Kamikaze rit, die de chauffeur maakte. Hij reed op de twee baans wegen 130 km. , waar hij maar 80 km. mocht rijden. Bij bochten en bergen, zonder overzicht haalde hij vrachtwagens in. Ongelofelijk, de Afrikanen zaten ook met schrik, moeders deden hun handen voor de ogen, wanneer hij weer ging inhalen, terwijl het niet kon. Ik dacht echt , dat ik mijn bestemming niet ging halen. Op een gegeven moment, bij een stop, heb ik hem gezegd, dat hij gek was en dat iedereen met schrik zat. Hij zei "sorry"en reed een half uur gewoon en toen begon het weer. Hier in de bus , was de eerste kennismaking met de gelatenheid van de Afrikanen. Niemand van hen protesteerde, terwijl ze allemaal schrik hadden.

Aankomst weeshuis: IOP (Ilula Orphan Programme)
Het was ontroerend hoe we ontvangen werden. De kinderen stonden allemaal(35) rond een boom te zingen als welkom.
Ik slaap op een kamer met een meisje uit Minnesota, die hier voor twee maanden verblijft. Een hele aardige meid. Er wordt ons gevraagd om alleen maar Engels te praten. Nou dat gaat in het begin nog met de raarste woorden. Bij mij thuis weten ze wel , hoe ik dat doe, zoals "stokbread" voor stokbrood!!!! Hahaha!

De eerste dag ! Rondleiding door alle projecten van IOP:

Het IOP bestaat uit:
• een weeshuis,alleen voor meisjes,die zo getraumatiseerd zijn, dat ze moeilijk plaatsbaar zijn in andere gezinnen.
• werkpaatsen, waar de meisjes en jongens(in de omgeving) een vak kunnen leren, om zo zelfstandig een bestaan op te kunnen bouwen.
• een kleuterschool
• een basisschool
• een middelbare school
• een restaurantje
• winkeltjes, met gemaakte producten en tweedehands kleding
• een foster parents plan, waardoor wezen in Afrikaanse gezinnen geplaatst worden, die daar sponsorgeld voor krijgen.
• een biblotheek in aanbouw.
• een grote moestuin, voor het weeshuis en voor de verkoop aan de lokalen.
• Het geven van allerlei trainingen in de wijde omgeving op het gebied van hygiëne en het belang van onderwijs.

Maar alles is heel primitief en alles gesponsord door 6 landen:Amerika, Noorwegen,Nederland,Zweden,Luxenburg en Italië. Zonder financiële hulp is dit alles niet mogelijk, want de mensen zijn zo ontzettend arm en zonder onderwijs.

In de wijde omtrek , zelfs in Dar es Salaam kennen ze Berit Skaare, de directrice uit Noorwegen, die dit project op 55 jarige leeftijd , 14 jaar geleden is gestart . Ze heeft toen alles achtergelaten in Noorwegen en is met twee koffers hierna toe gekomen , toen ze een jaar daarvoor op reis een paar meisjes tegen kwam, die haar vroegen of zij hun kon helpen.
Er zijn inmiddels 75 afrikanen werkzaam in al deze projecten.
De bedoeling is , dat zij dit allemaal voortzetten, wanneer Berit zich terugtrekt op 70 jarige leeftijd volgend jaar.

Tijdens de rondleiding heeft mij op deze eerste dag het meeste gegrepen, dat de kinderen allemaal zo blij zijn met het onderwijs dat ze krijgen, zelfs de allerkleinsten van 4 jaar. Kinderen hebben niets of nauwelijks om mee te spelen. Op de kleuterschool krijgen ze tussen de middag een papje van maïsmeel, dat is voor een groot aantal het enigste , dat ze krijgen op een dag, omdat de ouders 3 euro per maand moeten betalen aan de school voor het salaris van de onderwijzers en de materialen. Geld voor meer eten is er niet. Ook dit kan gesponsord worden. Een van de jongens en ik hebben het sponsorgeld besteed aan beter eten voor deze kleuters. Ze hebben nu een maal per week een gezonde maaltijd met groente , rijst , fruit en melk voor ruim drie maanden. Hartelijk dank hiervoor.

Andere bijzondere ervaringen van deze week;

We hebben de Loom armbandjes gemaakt met de oudere meisjes, van de spullen hiervoor van Marjoleen. We hadden dit 's morgens verteld, dat we deze gingen maken , nadat ze hun huiswerk hadden gemaakt. Ze waren die avond niet naar bed te krijgen, zo geweldig vonden ze het. Ze lopen er trots mee rond.

Met de kleinsten hebben we kleurplaten gekleurd. Nog nooit heb ik kleintjes zo lang en gedreven zien kleuren. We hadden heel veel soorten kleurtjes en stiften, ze hebben hun ogen uitgekeken.
De kleinste kinderen zijn zo ontzettend aanhankelijk. Ze komen meteen bij je op schoot en komen tegen je aan liggen. Ik hoor ze nooit huilen of zo. Ook de kinderen , die we zien in de Daladala, altijd bij hun moeder op schoot, slapen altijd. Ook al duurt de busreis twee uren en staat deze volgepropt met mensen, dieren, zakken rijst en ik weet niet wat. Kinderen huilen hier bijna niet.
In de bus of op de markt in het stadje huilen hele kleine kinderen. soms , omdat ze ons zien, een blanke!!!!!!!!!!!!

Ik heb in de moestuin gewerkt. Deze bestaat uit twee delen,één deel waar wat groeit, omdat daar water uit de pomp komt ( een gedeelte van de dag) en één gedeelte dat aan het verdrogen is, zelfs het fruit aan de bomen, omdat de pomp niet sterk genoeg is om het water diep te halen. Ik ben de hele dag met de tuinman bezig geweest om overal water vandaan te halen om zoveel mogelijk te bewateren. Met emmers en met een slang.En dan met een slang , die steeds uit elkaar valt,omdat hij uit wel 15 losse stukken bestaat .De pomp wordt aangedreven door zonnecollectoren, maar dat zijn er te weinig om genoeg energie te leveren. De tuinman komt vaker 's nachts ,bij volle maan , omdat er dan meer water uit de pomp komt en hij dan wat kan zien.
Het is zo bizar, het water is zomaar ineens op. Daarom staan overal hele groten teilen met water in het weeshuis.

Op donderdag ben ik in het naaiatelier begonnen aan de gordijnen voor de bibliotheek, die nog in aanbouw is. Maar omdat de Afrikaanse meisjes nog nooit gordijnen genaaid hebben, hebben ze mij gevraagd ze dit te leren. Er werken vier meisjes in dit atelier. Een ervan, Annet, is hoogzwanger. Zij is een weeskind uit het weeshuis, die oud genoeg is om op zichzelf te wonen. Zij is zwanger geworden , door een vriendje, die haar verlaten heeft, zodra ze zei , dat ze zwanger was. Ze woont in een klein kamertje en heeft nauwelijks genoeg te eten voor zichzelf. Ze komt een hele dag werken zonder drinken en eten. Nou , je weet wel wat ik dan doe! Ze werkt heel hard tot 's avonds laat. Iedereen , die hier als vrijwilliger is, laat bij haar iets maken van stof, dat ze hier kopen, zodat ze maar iets bij kan verdienen. Deze meisjes huren de ruimte en de naaimachines van de IOP, natuurlijk voor een prikje) Het zijn hand- en trap -machines, omdat er niet altijd stroom is.

Een ander meisje ligt al vanaf zaterdag in het ziekenhuis, zij was al broodmager en nu heeft ze waarschijnlijk een van die vreselijke ziektes , die hier meer regelmaat zijn dan uitzondering. Daarvoor komen ze met de pet rond , want zij heeft geen geld om het ziekenhuis te betalen. Ook gaan we morgen wat te eten brengen , want daarvoor moet ook de familie zorgen, maar ook zei is een kind uit het weeshuis, dus die heeft ze niet. Een ander personeelslid ligt in het ziekenhuis met difterie, dat overleeft hij waarschijnlijk niet. Ook hij heeft geen geld om de rekening van het ziekenhuis te betalen. Dus doet Berit dat. Iedere dag gaat er iemand dood of is iemand ernstig ziek.

Drie dagen geleden worden er twee kindjes van 4 jaar hier binnen gebracht. Eén gevonden in het dorp(achtergelaten door haar moeder , die weggelopen is) en één , omdat haar grootouders het kind verwaarloosd hebben en zij met haar vier jaar eruit ziet als een kindje van twee. Zij kan nauwelijks lopen

En zo gaat het maar door........................
Afgelopen vrijdag had ik een hele moeilijke dag. Ik voelde zoveel verdriet. Niet bewust om iets, maar ik denk , dat het soms teveel is, waar je mee geconfronteerd word van zo dicht bij.
Wanneer we rondlopen in het dorp, zie je zoveel ellende , dat houd je niet voor mogelijk.

Zaterdag liepen we terug van een reisje naar het stadje met de Daladala, naar het weeshuis en dan komt er een heel blij jongetje naast ons lopen. Een jongetje van 11 met een klein kindje op zijn rug in een doek. Zo speciaal, een "big "smile terwijl hij hele vieze, kapotte schoenen en kleren aanhad en zich zo lief bekommerde om zijn kleine zusje. Hij liep gewoon een heel stuk met ons mee.

We bedachten ons , aangekomen in het weeshuis(waar we verblijven), dat we voor dit jongetje schoenen en kleren gingen kopen. Dat hebben we vandaag gedaan, maar aangekomen bij zijn huis(hol beter gezegd), kwam zijn stiefvader aangelopen en moest dit jongetje, dat wat we gegeven hadden(wat hij meteen aandeed) afgeven aan zijn stiefvader, die er niet aardig uitzag. Van Berit hoorde we dat hier stiefvaders, de kinderen van hun vrouw bijna altijd mishandelen. Dit jongetje gaat niet naar school, maar moet op zijn jongere zusje en broertje passen, terwijl zijn moeder en stiefvader proberen wat geld te verdienen. In Tanzania is het bij de wet verplicht , dat kinderen naar school gaan. Ouders kunnen gevangenisstraf krijgen , wanneer ze hun kinderen thuis houden.
Maar controle is er weinig op.

Uitstapjes:

In het weekend zijn we twee dagen vrij geweest. Dat was wel nodig om onze batterij weer even op te laden.
Zaterdag zijn we met alle vrijwilligers(7) naar het stadje Iringa geweest, anderhalf uur met de Daladala. We hebben Hawa, de huishoudelijke hulp, meegenomen en haar een verwendag gegeven. Zij had nog nooit in een restaurantje gegeten en we hebben haar geld gegeven , zodat zij ook iets kon kopen. Dat was fijn en beschamend tegelijk. Ze zei, terwijl ze in een heerlijke stoel in het restaurantje zat: "This is Life, so I want to live"!

Op zondag zijn we naar een Masai -dorp geweest, een echt authentiek dorp. Maaaaaaar, wel allemaal met een mobieltje om hun nek. Dat valt op, iedereen heeft hier een mobieltje. Weliswaar een hele oude en zonder internet. Mobiel bellen in Tanzania is heel goedkoop.

Dit Masai - dorp heeft een vriendschapsband met het IOP. Alleen mensen van IOP ontvangen zij. Inmiddels na 7 jaren mogen we ook foto's nemen en vragen aan ze stellen. Wel alleen aan het stamhoofd en zijn zonen. Er was iemand meegegaan voor het vertalen. We hebben alles mogen vragen en zij hebben ook vragen aan ons gesteld. Onze vragen gingen over de 5 vrouwen , die het stamhoofd had en over de rechten van de mannen en de vrouwen, over de veranderingen . De vragen, die hij had aan ons, gingen over: geloof, onze verhoudingen in het huwelijk, bruidschat, homofilie en hoe zij dan seks hadden.