Tweede week
Blijf op de hoogte en volg Tineke
26 Juli 2014 | Tanzania, Iringa
Masai:
Op onze vrije zondag zijn we met alle vrijwilligers naar een Masai-dorp geweest.
We zijn deze dag begonnen met een super mooie rit door het landschap, dat adembenemend mooi is. We zitten met 11 mensen in een Jeep gepropt. Ik mag voorin, omdat ik de dikste as(engels) heb. Deze keer ben ik daar heel blij mee. Met mijn muziek op mijn i-pod en goed zicht voorin is het echt genieten. Het landschap heeft iets mystieks, onwerkelijks. Je ziet dingen, die je al gezien hebt van Afrika en dan nu in het echt, maar het voelt vreemd om er nu echt deel vanuit te maken. Langs de hoofdweg zie je veel mensen lopen, vrouwen met baby's, maar ook brommers en fietsen. Aangekomen in het Masai -dorp hebben we eerst een kerkdienst bijgewoond van twee uren. De mensen zijn hier zeer gelovig, Christelijk, Orthodox, Islamitisch en Luthers. Daarna lopen we naar het Masai -dorp ,waar we onder een boom plaatsnemen met de Masai-mannen.
De vrouwen blijven op een afstandje zitten. Het stamhoofd heeft 5 vrouwen en 60 kinderen en kleinkinderen. Bij de Masai is de rijkdom bepalend hoeveel vrouwen hij heeft. Hoe meer geiten en koeien hij bezit hoe meer vrouwen hij kan onderhouden. Toen wij vroegen of er ook liefde bij kwam, wist hij niet waar we het over hadden.
Doordat het IOP een vriendschapsband heeft met deze stam , mochten wij bij ze op bezoek komen en foto's maken en vragen stellen.
Onze vragen hadden natuurlijk veel te maken met rechten van vrouwen en mannen. Daar gaf het opperhoofd de antwoorden op, die wij niet geloofden. Hij zei , dat de vrouwen gelijke rechten hadden als de mannen, maar wij zagen wel anders. Het was bizar om te zien , dat het dagelijkse leven zeer primitief is, maar ze wel allemaal een mobieltje om de nek hadden. Het opperhoofd stelde ook vragen aan ons .Zijn eerste vraag was de vraag aan mij of ik een man had. En hoe deze nu verzorgd werd!!!!!!!!!!!!!!!! Toen ik zei, dat hij heel goed voor zichzelf kon zorgen en dat hij mij steunde om naar Afrika te gaan, viel hij bijna van zijn stoel. Ook stelde hij vragen over hoe wij het regelden met het huwelijk en de bruidschat. Toen ik vertelde , dat wij iemand zelf kiezen, omdat we van diegene houden en dat daar geen bruidschat aan te pas komt en dat bovendien twee vrouwen of twee mannen met elkaar kunnen trouwen , begonnen ze heel hard te lachen. Ze vroegen meteen aan ons allemaal wat onze geaardheid was en waren opgelucht , dat de twee jongens van onze groep hetero waren. Het was een hele amusante discussie. Het was een aangename sfeer, waarin we van alles bespraken.
De tweede week:
Het wordt steeds duidelijker , waar ik het hardste nodig ben. Dat is in het naaiatelier. Hier werken gewoonlijk 4 meisjes, die nu op zichzelf wonen of op een soort kamertraining. Deze meisjes moeten zelf in hun onderhoud voorzien, door opdrachten binnen te halen. Maar op de een of andere manier lukt ze dat nog niet zo goed. Drie van de vier zijn ook nog niet goed genoeg om goed werk af te leveren. Ze zijn heel leergierig en willen dus graag van alles leren. Ik ben ze nu aan het leren , hoe ze patronen moeten maken( Dankjewel Herma voor de grondpatronen), spelden moeten gebruiken en nauwkeurig moeten werken. Hier gaar alles "wasi-wasi"= ongeveer en al snel goed!!!! Het gaat alles in een hardwerkend gezellig sfeertje, dankzij muziek( dankjewel Roy, het boxje is geweldig).Ik mis wel een beetje het contact met de meisjes uit het weeshuis. Maar daar zijn de andere vrijwilligers volop aanwezig.
We hebben een gezellige groep vrijwilligers: we zijn met 7 Nederlanders en twee meisjes uit Amerika, waarvan er een inmiddels weer weg is. Ik ben mama Tineke. De anderen zijn allemaal tussen de 17 en 23 jaar. Het zal over 6 dagen stil zijn , want dan gaan ze allemaal weer naar huis. het is speciaal om zo'n jonge mensen hier aan het werk te zien, die hun vakantie en geld geven aan dit ontwikkelingswerk.
Safari:
Er is de mogelijkheid om op safari te gaan. Maar omdat dit nogal prijzig is zijn we maar met z'n tweeën gegaan. Op donderdag en vrijdag, met een overnachting. Wij zijn naar het Nationaal Park Roaha geweest. Het was fantastisch om daar alle dieren in hun eigen habitat te zien. We hebben twee dagen rondgereisd in een Jeep en geslapen in een lodge. Het was even de luxe van vakantie met lekker eten en een echte warme douche, een zit -wc en een wijntje!!!!, heerlijk.
Op zaterdag gaan we als vaste prik naar het stadje om te kunnen internetten en wat inkopen te doen. Ik neem twee meisjes van het naai -atelier mee, zij zijn nog nauwelijks in het stadje geweest, omdat ze daar het geld niet voor hebben. De daladala kost 2 euro per persoon, heen en terug .Een van deze meisjes is de zwangere Annet. We gaan kijken voor wat spulletjes voor wanneer zij haar baby krijgt. Ze heeft nog niets. En volgens Berit moet ze nog maar een paar weken.
Ik denk, dat dit het laatste is, dat ik kan schrijven op deze blog, want daarvoor gebruik ik de laptop van een van de vrijwilligers, omdat ik op mijn i-pod geen internet krijg. wanneeer zij naar huis gaan , zal ik het met schaarse sms -jes moeten doen, want het beltegoed gaat er snel doorheen hier.
Wij horen hier maar mondjesmaat over de vliegramp , waardoor er veel Nederlanders omgekomen zijn. Maar dat moet vreselijk zijn voor al die families , waarvan hele gezinnen ineens weggevallen zijn.
Vanuit hier voor iedereen , die nog op vakantie gaan of hebben , een hele fijne vakantie! En voor allemaal lieve groetjes vanuit Tanzania.
Op onze vrije zondag zijn we met alle vrijwilligers naar een Masai-dorp geweest.
We zijn deze dag begonnen met een super mooie rit door het landschap, dat adembenemend mooi is. We zitten met 11 mensen in een Jeep gepropt. Ik mag voorin, omdat ik de dikste as(engels) heb. Deze keer ben ik daar heel blij mee. Met mijn muziek op mijn i-pod en goed zicht voorin is het echt genieten. Het landschap heeft iets mystieks, onwerkelijks. Je ziet dingen, die je al gezien hebt van Afrika en dan nu in het echt, maar het voelt vreemd om er nu echt deel vanuit te maken. Langs de hoofdweg zie je veel mensen lopen, vrouwen met baby's, maar ook brommers en fietsen. Aangekomen in het Masai -dorp hebben we eerst een kerkdienst bijgewoond van twee uren. De mensen zijn hier zeer gelovig, Christelijk, Orthodox, Islamitisch en Luthers. Daarna lopen we naar het Masai -dorp ,waar we onder een boom plaatsnemen met de Masai-mannen.
De vrouwen blijven op een afstandje zitten. Het stamhoofd heeft 5 vrouwen en 60 kinderen en kleinkinderen. Bij de Masai is de rijkdom bepalend hoeveel vrouwen hij heeft. Hoe meer geiten en koeien hij bezit hoe meer vrouwen hij kan onderhouden. Toen wij vroegen of er ook liefde bij kwam, wist hij niet waar we het over hadden.
Doordat het IOP een vriendschapsband heeft met deze stam , mochten wij bij ze op bezoek komen en foto's maken en vragen stellen.
Onze vragen hadden natuurlijk veel te maken met rechten van vrouwen en mannen. Daar gaf het opperhoofd de antwoorden op, die wij niet geloofden. Hij zei , dat de vrouwen gelijke rechten hadden als de mannen, maar wij zagen wel anders. Het was bizar om te zien , dat het dagelijkse leven zeer primitief is, maar ze wel allemaal een mobieltje om de nek hadden. Het opperhoofd stelde ook vragen aan ons .Zijn eerste vraag was de vraag aan mij of ik een man had. En hoe deze nu verzorgd werd!!!!!!!!!!!!!!!! Toen ik zei, dat hij heel goed voor zichzelf kon zorgen en dat hij mij steunde om naar Afrika te gaan, viel hij bijna van zijn stoel. Ook stelde hij vragen over hoe wij het regelden met het huwelijk en de bruidschat. Toen ik vertelde , dat wij iemand zelf kiezen, omdat we van diegene houden en dat daar geen bruidschat aan te pas komt en dat bovendien twee vrouwen of twee mannen met elkaar kunnen trouwen , begonnen ze heel hard te lachen. Ze vroegen meteen aan ons allemaal wat onze geaardheid was en waren opgelucht , dat de twee jongens van onze groep hetero waren. Het was een hele amusante discussie. Het was een aangename sfeer, waarin we van alles bespraken.
De tweede week:
Het wordt steeds duidelijker , waar ik het hardste nodig ben. Dat is in het naaiatelier. Hier werken gewoonlijk 4 meisjes, die nu op zichzelf wonen of op een soort kamertraining. Deze meisjes moeten zelf in hun onderhoud voorzien, door opdrachten binnen te halen. Maar op de een of andere manier lukt ze dat nog niet zo goed. Drie van de vier zijn ook nog niet goed genoeg om goed werk af te leveren. Ze zijn heel leergierig en willen dus graag van alles leren. Ik ben ze nu aan het leren , hoe ze patronen moeten maken( Dankjewel Herma voor de grondpatronen), spelden moeten gebruiken en nauwkeurig moeten werken. Hier gaar alles "wasi-wasi"= ongeveer en al snel goed!!!! Het gaat alles in een hardwerkend gezellig sfeertje, dankzij muziek( dankjewel Roy, het boxje is geweldig).Ik mis wel een beetje het contact met de meisjes uit het weeshuis. Maar daar zijn de andere vrijwilligers volop aanwezig.
We hebben een gezellige groep vrijwilligers: we zijn met 7 Nederlanders en twee meisjes uit Amerika, waarvan er een inmiddels weer weg is. Ik ben mama Tineke. De anderen zijn allemaal tussen de 17 en 23 jaar. Het zal over 6 dagen stil zijn , want dan gaan ze allemaal weer naar huis. het is speciaal om zo'n jonge mensen hier aan het werk te zien, die hun vakantie en geld geven aan dit ontwikkelingswerk.
Safari:
Er is de mogelijkheid om op safari te gaan. Maar omdat dit nogal prijzig is zijn we maar met z'n tweeën gegaan. Op donderdag en vrijdag, met een overnachting. Wij zijn naar het Nationaal Park Roaha geweest. Het was fantastisch om daar alle dieren in hun eigen habitat te zien. We hebben twee dagen rondgereisd in een Jeep en geslapen in een lodge. Het was even de luxe van vakantie met lekker eten en een echte warme douche, een zit -wc en een wijntje!!!!, heerlijk.
Op zaterdag gaan we als vaste prik naar het stadje om te kunnen internetten en wat inkopen te doen. Ik neem twee meisjes van het naai -atelier mee, zij zijn nog nauwelijks in het stadje geweest, omdat ze daar het geld niet voor hebben. De daladala kost 2 euro per persoon, heen en terug .Een van deze meisjes is de zwangere Annet. We gaan kijken voor wat spulletjes voor wanneer zij haar baby krijgt. Ze heeft nog niets. En volgens Berit moet ze nog maar een paar weken.
Ik denk, dat dit het laatste is, dat ik kan schrijven op deze blog, want daarvoor gebruik ik de laptop van een van de vrijwilligers, omdat ik op mijn i-pod geen internet krijg. wanneeer zij naar huis gaan , zal ik het met schaarse sms -jes moeten doen, want het beltegoed gaat er snel doorheen hier.
Wij horen hier maar mondjesmaat over de vliegramp , waardoor er veel Nederlanders omgekomen zijn. Maar dat moet vreselijk zijn voor al die families , waarvan hele gezinnen ineens weggevallen zijn.
Vanuit hier voor iedereen , die nog op vakantie gaan of hebben , een hele fijne vakantie! En voor allemaal lieve groetjes vanuit Tanzania.
-
27 Juli 2014 - 15:37
Rosie:
Hoi lieve zus,
Heerlijk om je verhaal te lezen.Behoorlijke indrukken doe je op in het verre Afrika.
Een reis om nooit te vergeten.Geniet ervan. Liefs je zusje. -
27 Juli 2014 - 15:52
Mia:
Hoi Tineke,
Wat temperatuur betreft doen we denk ik niet onder voor Tanzania maar voor de rest.....
Fijn dat je de meisjes het naaivak goed kunt leren daar hebben ze hun hele leven plezier van.
En ondanks de barre omstandigheden nog kunnen genieten van de schoonheid van Afrika is ook knap.
Jammer dat je geen blogs meer kunt schrijven want het is heel bizonder om je op deze manier te kunnen volgen.
Toytoy met alles.
Xx Mia
-
28 Juli 2014 - 17:25
Je Oudere Zus Bibi:
Hoi lieve Tineke.
Heel indrukwekkend om jouw verhaal te lezen.
Toen ik jou foto zag staan tussen de mensen,moest ik een traantje laten.
Omdat ik je zo toppie vind dat je daaraan de andere kant van de wereld bent.
Jammer dat ons mam dat nog net niet heeft mee kunnen maken,dan had ze ook genoten van jou verhalen.
Heel leuk dat ze jouw MAMA TINEKE noemen,nog net geen moeder overste.(ha ha)
Lieve zusje... nog heel veel leerzame tijd en vooral genieten!
Het is zeker jammer dat je geen blogs kan schrijven.
Tijdens mijn 4-daagse van Nijmegen heb ik veel aan je gedacht..dat gaf mij wel moed.
Jos en ik hebben het weer gehaald.
Toi Toi lieve zusje.
Dikke knuffel van je Bibi x
-
29 Juli 2014 - 08:03
Mary-Anne:
Ha lieve Tineke,
Ik heb je verslagen in één keer uit gelezen ! Wat mooi om te lezen. Ik zat af en toe op dat thumbler te kijken, maar daar gebeurde niet veel :) Afgelopen zondag trof ik Huub, Anne en Roy en van hen hoorde ik dat ik je hier kan volgen. Wat overweldigend lijkt me dit voor jou om mee te maken. Ik vind het ook echt moedig van je om dit te doen en ik weet zeker dat jij ! zeker een steentje zult gaan bijdragen om het voor die mensen daar beter en fijner te gaan maken om te (over)leven.
Ik hoop snel weer iets van je te kunnen lezen.
Geniet ! xxx Mary-Anne -
29 Juli 2014 - 08:12
Herma:
hoi tineke
je bent nu halfweg,de eerste cultuurschok heb je hoop ik wat verwerkt.
het verschil met mijn reizen en jouw verblijf daar is niet te vergelijken.
na een paar dagen liet ik de mensen achter,en ging naar het volgende avontuur.
dus ik bouwde niet zo n band op,zoals jij.
ik hoop dat je de dingen en mensen in tanazania als hun cultuur kunt laten.
al zijn het alweer de kinderen die daar de dupe van zijn.
nu even wat anders ,jij wilt de laatste week naar sansibar,dit raad ik je af.
het is van vroeger uit een roversnest,
als vrouw alleen niet veilig.
dar es salaam lijkt n mij een betere optie.
de busreis [een helse tocht] voorbij een hotelletje aan zee om al je indrukken op te slaan.
even ontspannen voor je naar huis gaat.
groetjes herma
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
